Alcove Project: Natalia Grezina, Bell

“Bell is gewijd aan het trauma dat wordt veroorzaakt door getuige te zijn van aanhoudende oorlog, [in mijn geval] in Oekraïne. In dit werk—en een grotere serie getiteld Spring (lente)—gebruik ik metaforen om te onderzoeken hoe ik de complexe, meervoudige impact van het verleden op het heden en de toekomst kan verbeelden. Het zwarte skelet van een huis doemt op als een geestverschijning, een beklemmende herinnering aan de offers, het verlies en de verscheurdheid die oorlog brengt. Maar waar alleen as overblijft, blijft de mogelijkheid van groei bestaan. Terwijl de toekomst zich ontvouwt, rijpt een essentiële vraag: Wat zal er groeien uit vernietiging, vergetelheid en verlies—en kunnen we deze groei vormgeven? Kunnen we dit potentieel koesteren?

De komende maanden nodig ik participanten uit om een verhaal, herinnering of wens te delen die ze, als een insect in barnsteen, voor de toekomst willen bewaren. Dit verhaal—of het nu triest is, of opbeurend, of heel persoonlijk—moet over iets gaan dat resoneert in het heden en dat op een betekenisvolle manier ‘verstoort’. Bell visualiseert mijn vraag: Waar zijn we nu, wat hebben we meegemaakt, waar zijn we dankbaar voor, en waar hopen we op zodat de wereld om ons heen, ondanks het traumatische verleden, in de toekomst een vriendelijker plek kan zijn? 

Als kunstenaar vertaal ik deze verhalen naar kleine beeldende objecten, geïnspireerd door traditionele votiefgeschenken. Zulke votiefoffers komen voor in alle religies en culturen, als een verzachtende vorm van offeren: een smeekbede om genezing of een dankbetuiging voor een wonder. Naast hun traditionele betekenis zie ik het votiefgeschenk als een manier om in jezelf en met de wereld te communiceren. Mijn project draait om die communicatie, en om het bouwen van een community waarin de kleine handeling van het aanbieden van een offerande bruggen kan slaan tussen wat er in ons leeft en de wereld om ons heen.  

Na verloop van tijd zal de alkoof rondom Bell zich met deze offerandes vullen, zoals de hemel sterren onthult wanneer de duisternis valt. Omdat de betrokken participanten mij hun tijd en gedachten toevertrouwen, wil ik hen met generositeit beantwoorden. Aan het eind mag elke deelnemer diens votiefgeschenk terugvragen. De installatie is zo tijdgebonden en eenmalig, maar de herinnering aan een gedeelde ervaring blijft.”

–Natalia Grezina, maart 2025